Υπάρχουν οι στιγμές που τίποτα δεν μοιάζει πιο τρομακτικό από την μπάρα που γεμίζει αργά στην οθόνη αναμονής για ένα πολυπόθητο εισιτήριο. Θα φτάσω εγκαίρως στην "πηγή"; Και αν ναι, "θα πιω νερό"; Ή το σύστημα θα "κρασάρει" και τα εισιτήρια που θέλω θα βρίσκονται ήδη στο ψηφιακό πορτοφόλι κάποιου άλλου; Η προπώληση εισιτηρίων έχει γίνει κάτι σαν χειρουργική τέχνη και... τυχερό παιχνίδι ενίοτε, μιας και ακόμα και η πιο στρατηγική θέση στην ουρά δεν εξασφαλίζει σε κάποιον εισιτήριο, ειδικά όταν μιλάμε για κάποια δημοφιλή και πολυαναμενόμενη συναυλία, παράσταση, ακόμα και ταινία. Οσο οι ουρές έξω από πραγματικά ταμεία μοιάζουν όλο και περισσότερο με μια εικόνα που ανήκει στο παρελθόν, ο τρόπος που καταναλώνουμε πολιτιστικά θεάματα αρχίζει να θυμίζει τον τρόπο που οργανώνονται τα ταξίδια. Η ημερομηνία μαρκάρεται στο ημερολόγιο εβδομάδες, μήνες, ακόμα και έναν χρόνο πριν - κανείς δεν ρισκάρει να πάει αυθόρμητα στο ταμείο το ίδιο βράδυ...