Όταν πρωτοδιάβασα το Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον, αυτό το σπουδαίο αλληγορικό "μινιστόρημα" του Ρίτσαρντ Μπαχ, που πρέπει κανείς να διαβάσει τρεις φορές -μία στα παιδικάτα του, μία στην ενηλικίωση και μία στην ωριμότητα (ξέρω τι σας λέω)-, το να πιάσω φιλίες με έναν γλάρο έγινε ο διακαής μου πόθος! Δεν τα κατάφερα, παρότι χρημάτισα και προσωρινός φαροφύλακας στα φοιτητικά μου χρόνια. Χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες για να συνειδητοποιήσω ότι οι φουκαράδες οι γλάροι δεν είναι αυτό που νόμιζα. Και πως, αντί να τρέφονται με ψάρια -όπως τους προόρισε η φύση- κατάντησαν να τρέφονται με τα ψίχουλα της δικής μας αξιοπρέπειας. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο. Ακόμα και με τη θάλασσα στα πόδια τους, οι γλάροι έχουν εξελιχθεί σε δεινούς, παμφάγους κλέφτες. Η επιστήμη, φυσικά, δεν θα μπορούσε να παραμείνει αμέτοχη... Στο Πανεπιστήμιο του Σάλφορντ, η ερευνήτρια Άλις Ράιζλι είχε την έμπνευση να ιδρύσει ένα site που λέγεται "Gulls eating stuff"...