Κάποτε ένας "τρανός", θαμών περιωπής στον χώρο της λογοτεχνίας, με αποκάλεσε "θάφτρια γυναικών" με αφορμή την αρνητική κριτική μου για το μυθιστόρημα μιας αξιαγάπητης ώριμης συγγραφέως, την οποία και ο ίδιος αγαπούσε. Μάλλον είχε άδικο, γιατί έχω την τύχη να μην ασχολούμαι επαγγελματικά με την ταφή, είτε γυναικών είτε ανδρών. Για βιβλία γράφω, ούτε για γυναίκες ούτε για άνδρες. Αλλά είχε και δίκιο, καθώς με τα χρόνια διαπιστώνω ότι οι πιο ανεπιφύλακτα θετικές βιβλιοκριτικές μου αφορούν έργα ανδρών συγγραφέων. Προφανώς δεν συμπαθώ τους άνδρες περισσότερο από τις γυναίκες. Τα αυτονόητα στις μέρες μας πρέπει πάντοτε να αποσαφηνίζονται. Οφείλω επιπροσθέτως να διευκρινίσω ότι αναφέρομαι σε νεότερους πεζογράφους και όχι σε καταξιωμένους, οι οποίοι έχουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δηλαδή είτε δίκαια είτε άδικα, κριθεί. Αναμφίλεκτα μεταξύ των ξεχωριστών ελληνικών λογοτεχνημάτων αστραποβολούν έξοχα βιβλία κυριών, τις οποίες έχω εκθειάσει...