Tου Μανώλη Κοττάκη Τη γνώρισα το 1986, πρωτοετής φοιτητής στη Νομική Σχολή Θράκης. Ψηλή, ευθυτενής, αγέρωχη, χαμογελαστή. Ήταν η μητέρα του "υπευθύνου πόλης της ΔΑΠ". Το σπίτι της στην Κομοτηνή, ένα απλό τυπικό θρακικό σπίτι στη διασταύρωση των οδών Ηροδότου και Νικολάου Ζωίδου... μικρός παράδεισος. Μονοκατοικία, με εξωτερικές τζαμαρίες, ζεστό, σεμνό, ταπεινό, με φλοκάτες και ωραίο εξωτερικό κήπο, ήταν δεν ήταν 70 τετραγωνικά. Όταν είχε κέφια, μας έφτιαχνε σαρμαδάκια και πίναμε Ούζο 7 Θράκης από την Ποτοποία Κασάπη ή κόκκινο κρασί με τον σύζυγό της τον κύριο Στέλιο, ο οποίος μας περνούσε από ακτίνες X για να καταλάβει τι σόι άνθρωποι ήταν οι νέοι φίλοι του υιού τους. Σε εκείνη τη μικρή αυλή που απείχε διακόσια μέτρα από την οδό Μαρωνείας όπου έμενα εγώ (στης κυρα-Λαμπρινής από το Κίρτζαλι) ξημερώσαμε ένα πρωί με τον υιό της τον Ευριπίδη μελετώντας μαζί όλη νύχτα Κληρονομικό για τις εξετάσεις της επομένης. Έναν χρόνο μεγαλύτερός μου...