Σε μια εποχή όπου η μόδα κυνηγά την ταχύτητα, ο Rick Owens επιμένει στην ακινησία. Η έκθεσή του στο Palais Galliera δεν είναι αναδρομή, αλλά αποκάλυψη: σιλουέτες σαν μνημεία, έπιπλα σαν βωμοί, και το υπνοδωμάτιο του ίδιου και της Michele Lamy σαν κλειστό κεφάλαιο μιας παράδοξης βιογραφίας. Mέσα στους Κήπους (Giardini) της Μπιενάλε της Βενετίας μου φάνηκαν σαν φαντάσματα στο φως της μέρας. Ο Rick Owens, με μακριά μαλλιά και αυστηρό βλέμμα μέσα σε μοναστικό μαύρο, και η Michele Lamy με τα δάχτυλά της βαμμένα σε κάρβουνο και χρυσάφι. Ακριβώς ένα χρόνο πριν, τους είδα δυο φορές να μπαίνουν στο Περίπτερο της Αιγύπτου -μαγνητισμένοι από τον συμβολισμό του έργου του Wael Shawky - και έμεινα να τους κοιτάζω άναυδη σαν σκιές μπροστά μου, και στο βάθος το φιλμ του Shawky ένα μούζικαλ για την εξέγερση του Ουράμπι στην Αίγυπτο το 1882. ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ Κυκλοφορώντας στα υπόλοιπα περίπτερα άκουγα τον ψίθυρο: φημολογείται ότι ο...