Μια συνέντευξη από μια σπουδαία κυρία της δημοσιογραφίας και της τηλεόρασης. Το γεγονός ότι στη ζωή μου έγινα δημοσιογράφος το οφείλω σε τρεις ανθρώπους. Η Έλενα Ακρίτα είναι μια εξ αυτών. Δεν το ξέρει γιατί δεν της το είπα ποτέ. Όπως δεν της είπα και ευχαριστώ. Ευχαριστώ για τα έξυπνα κείμενα της που διάβαζα μικρός στον Ταχυδρόμο και επειδή πήγαινα σχολείο και το χαρτζιλίκι δεν έφτανε πάντα, τα διάβαζα κρυφά από τον περιπτερά. Την ευχαριστώ για τα βιβλία της, που κλαίγοντας από τα γέλια τα διάβαζα και τα ξαναδιάβαζα. Την ευχαριστώ που πλέον όποτε τύχει να μιλήσουμε στο τηλέφωνο με αποκαλεί "αγαπημένε μου". Ακόμη και αν δεν είμαι, εγώ αισθάνομαι έτσι. Μετά τα ευχαριστώ να πω και ένα συγνώμη σε όσους διαβάζουν αυτό τον πολύ προσωπικό πρόλογο, αλλά η Έλενα είναι προσωπική υπόθεση για μένα. Τώρα που δεν γράφεις πλέον για καθημερινό σίριαλ, πώς είναι να έχεις τόσο ελεύθερο χρόνο; Είναι πολύ μικρό το διάστημα ακόμη για να μπορώ να το...