Του Αλκιβιάδη Κεφαλά* Οι σιδηροδρομικές γραμμές που ένωναν Καλαμάτα και Αθήνα δεν ήταν απλώς μέσα μεταφοράς· ήταν οι αρτηρίες της Ελλάδας. Η ομορφότερη διαδρομή στην Ευρώπη, μέσα από χαράδρες, πέτρινες τοξωτές γέφυρες και πανέμορφα τοπία που σκαρφάλωναν στα βουνά της Αρκαδίας. Ήταν το σύμβολο της εθνικής αναγέννησης, ένα τεχνικό θαύμα φτιαγμένο από τα χέρια Ελλήνων μηχανικών και εργατών στα τέλη του 19ου αιώνα. Από το 1882 έως το 1902, η Ελλάδα ένωσε τον Βορρά με τον Νότο, τη θάλασσα με τα βουνά, το παρελθόν με το μέλλον. Κι όμως, έπειτα από έναν αιώνα ζωής, η γραμμή εγκαταλείφθηκε. Μαζί με τα Μνημόνια, η σιδηροδρομική φλέβα της Πελοποννήσου σταμάτησε να μεταφέρει το αίμα. Είχε προηγηθεί η ανακαίνισή της με χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ύστερα από λίγες μέρες ήλθε η σιωπή. Όπως οι ράγες, έτσι και οι σταθμοί, μικρά αρχιτεκτονικά μνημεία και μουσεία αισθητικής, ρήμαξαν και λεηλατήθηκαν από τους "ευπαθείς" και τα λαμόγια. Τα κτίρια...