Μια χώρα που έχει εγκλωβιστεί στην αυθόρμητη σκέψη να κοιτάζει διαρκώς στο παρελθόν της, όσο ένδοξο κι αν είναι αυτό, είναι προφανώς μια χώρα καταδικασμένη να μην δημιουργήσει καινούριες αφηγήσεις. Να μην ζήσει... μέλλον. Δυστυχώς, στη σχετική κατηγορία, η δική μας χώρα κατέχει προνομιακή θέση. Η Ελλάδα μας μοιάζει εθισμένη να θυμάται περασμένα μεγαλεία. Παρθενώνες. Και εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί να χτίσει ένα διαφορετικό μέλλον. Ούτε φυσικά καινούριους "Παρθενώνες". Στις 13 Αυγούστου, συμπληρώθηκαν 21 χρόνια από την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Πόσο μακρινό και μελαγχολικό φαντάζει το 2004. Μια σταγόνα Ιστορίας χωρίς συνέχεια. Που χάθηκε στον ωκεανό των εθνικών αδιεξόδων που ακολούθησαν. Μεγαλεία, όντως. Περασμένα, όντως. Χωρίς τις αντικειμενικές συνθήκες για να ξαναζήσουμε αντίστοιχες στιγμές. Στιγμές εθνικής ανάτασης. Στιγμές εθνικής αυτοπεποίθησης. Στιγμές εθνικού "συναγερμού", όπου θα παραμερίσουμε τα λίγα...