Τριάντα άνθρωποι -περισσότεροι άνδρες, λιγότερες γυναίκες- με σώματα ιδανικών αναλογιών στέκονται γυμνοί σε δυάδες, μικρές παρέες και κατά μόνας πάνω σε "βράχια" φτιαγμένα από μαύρα στρώματα που έχουν ριχτεί στην ορχήστρα του Ηρωδείου. Οι πιο πολλοί είναι μισοξαπλωμένοι, όλοι τους παρατηρούν τον χώρο που μέχρι πριν λίγο αποτελούσε τον τόπο της σκηνικής τους δράσης. Πλέον, έχει μετατραπεί σε σκοτεινή θάλασσα, αφού ξηλώθηκε, κομμάτι το κομμάτι, το ξύλινο δάπεδό του. Είναι μια θάλασσα ρηχή που μπορείς να τη διασχίσεις σαν να βαδίζεις στο νερό, διακοπτόμενη από αντικείμενα που μοιάζουν με ξέρες και παραπέμπουν στο κυκλαδίτικο τοπίο. Ο φωτισμένος γλόμπος -που κρεμόταν από ένα σταγκόνι καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης- βάφει το λευκό backdrop που καλύπτει το τείχισμα της σκηνής του ρωμαϊκού ωδείου στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Αυτό ήταν το μαγευτικό φινάλε του έργου "This that keeps on: A personal archaeology" του Δημήτρη Παπαϊωάννου...