Του Παναγιώτη Λιάκου Η ελληνική κοινωνία σήμερα ζει σ' ένα πολιτισμικό σκέλεθρο που συνεχίζει να κινείται από την αδράνεια της παλιάς του δόξας. Οι ταγοί της, τα κόμματα, οι λόγιοι, τα μέσα μαζικής εξημέρωσης (όχι ενημέρωσης), έχουν όλοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, εγκαταλείψει τον μόχθο και τον αναγκαίο κίνδυνο της υπεράσπισης της αλήθειας και έχουν προσχωρήσει άνευ όρων σε μια κυνική διαχείριση της παρακμής και προσπορισμού του υλικού κέρδους που τους αναλογεί. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς πια για την παρακμή. Ζούμε εντός της. Η εθνική επιβίωση δεν είναι επιθυμία ή όραμα. Είναι όρος ύπαρξης. Και η μόνη διέξοδος δεν βρίσκεται στο σήμερα. Διότι το σήμερα έχει εξαντληθεί. Εξαντλήθηκε σε συνθήματα, σε ιδεολογήματα, σε δάνεια και σε προσχηματική πολιτική. Η λύση είναι κρυμμένη σε δημόσια θέα: στο προχθές και το μεθαύριο. Το προχθές: η αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο. Όχι ως μουσειακές αναφορές, αλλά ως ενεργές κοσμοθεωρίες.