Της Μαρίας Δεναξά Στις 3 Σεπτεμβρίου η Κίνα έστειλε ένα ηχηρό και σκηνοθετημένο, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, μήνυμα στον κόσμο: Στρατιωτική παρέλαση ακριβείας, εμφανίσεις υψηλού επιπέδου από τον αναθεωρητικό άξονα από τον Πούτιν έως τον Κιμ Γιονγκ Ουν και ρητορική περί ειρήνης και πολυμέρειας. Όμως, πίσω από το υπερθέαμα κρύβεται κάτι πολύ βαθύτερο: Η σταδιακή μετατροπή της διεθνούς σκακιέρας σε πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας. Επί της ουσίας, αυτό που προδιαγράφεται δεν είναι απλώς μια αναμέτρηση υπερδυνάμεων, αλλά μια δομική σύγκρουση μεταξύ δυο συστημάτων: της φιλελεύθερης δημοκρατίας και του κρατικού αυταρχισμού με καπιταλιστικό προσωπείο. Μέσα σ' αυτό το γεωπολιτικό ρήγμα η Ευρώπη, που βρίσκεται στο ενδιάμεσο, δεν έχει ακόμη απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημα: Είναι συμμέτοχος, παρατηρητής ή πιόνι; Το πρόβλημα με την Κίνα δεν είναι μόνο η στρατιωτική επίδειξη ισχύος. Είναι, σύμφωνα με τους...