Υπάρχει στη νορβηγική λογοτεχνία του 20ού αιώνα ένα εμβληματικό έργο που ασχολείται με την Ανθρώπινη Θηριωδία (με κεφαλαία, ως γενική κατάσταση). Συγγραφέας του είναι ο Γενς Μπιόρνεμπου: μανιοκαταθλιπτικός ανθρωποσοφιστής, αλκοολικός αναρχο-ατομικιστής, ένας από τους πιο "καταραμένους" συγγραφείς της πατρίδας του. Και, εν τέλει, αυτόχειρας. Στα 15 του έπεσε στα χέρια του ένα βιβλίο για το στρατόπεδο Οράνιενμπουργκ, βόρεια του Βερολίνου: το πρώτο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, ιδρυθέν δύο μόλις μήνες μετά την άνοδο του Χίτλερ στην Καγκελαρία, όπου οι τοπικοί Ναζί έκλειναν τους ντόπιους πολιτικούς τους αντιπάλους προς παραδειγματισμό. "Ο ήλιος μαύρισε την ώρα που το διάβαζα" θυμόταν αργότερα ο Νορβηγός για το βιβλίο που τον σημάδεψε· "ο κόσμος σκοτείνιασε". Από τη στιγμή που θα γνωρίσει τη μετέπειτα πρώτη σύζυγό του Λίσελ Φουνκ, γερμανοεβραία πρόσφυγα, στη Στοκχόλμη το 1943, θα τον απασχολήσει η βία που ασκείται από αυταρχικές...