Στην Αθήνα, το σουβλάκι δεν είναι απλώς φαγητό. Είναι μνήμη, είναι φλερτ στις τέσσερις το πρωί, είναι παρηγοριά μετά από χωρισμούς και θρίαμβοι μετά από ξενύχτια. Είναι το "πάμε για ένα γρήγορο" που κατέληξε σε φιλοσοφική συζήτηση πάνω από χοιρινό καλαμάκι και πίτα με απ' όλα. Και, ναι, είναι και πεδίο μάχης. Στη μάχη του ποιος το κάνει καλύτερα, πιο τίμια, πιο λαχταριστά, πιο... όπως παλιά. Ή όπως θα έπρεπε να είναι σήμερα. Το σουβλάκι στο αθηναϊκό κέντρο έχει περάσει εποχές και εποχές. Από τα κλασικά με μπιφτέκι-φέτα-πατάτα στη λαδόκολλα, μέχρι τα new age πειράγματα με τρούφα και φουά γκρα ή καλαμαράκι. Όμως κάποιοι κατάφεραν να ισορροπήσουν: Να σεβαστούν το ιερό ψήσιμο και την απλότητα της γεύσης, χωρίς να φοβηθούν να την πάνε ένα βήμα παραπέρα. Κι εκεί αρχίζει η ιστορία μας. Η "Λόρδα" στα Εξάρχεια, με το όνομα που προκαλεί και τη γεύση που επιβεβαιώνει, και η "Κάψα" του Χριστόφορου Πέσκια, στην καρδιά της Αθήνας, μεταξύ...