Οταν πηγαίνω ξανά και ξανά στην πλατεία Αμερικής, ξέρω ότι δεν θα δω ούτε το σινεμά "Αττικα" ούτε το ζαχαροπλαστείο του "Κανδηλώρου". Ο εικοστός αιώνας είναι πολύ πίσω στον χρόνο, αλλά να που η φαντασία θρέφεται από τις προβολές στη μεγάλη οθόνη του νου. Η Πατησίων έβρισκε εκεί γύρω στην πλατεία Αμερικής την κορύφωσή της. Ξεκινούσε από το Μουσείο, γινόταν κομψή και φωτεινή στην Αγγελοπούλου και την Κεφαλληνίας, και όταν πλέον φαινόταν στο βάθος η πλατεία Αμερικής ένιωθες πως όλα είχαν συναιρεθεί, ωριμάσει, μελώσει σε εκείνο το αστικό αμάλγαμα που έδινε εκείνη τη γλύκα, εκείνη την ασφάλεια, εκείνη την κοινή αντίληψη. Είναι εντυπωσιακό πόσοι παλιοί Αθηναίοι νοσταλγούν εκείνη την Πατησίων. Κυρίως εκείνοι που ζούσαν στην περιοχή, αλλά επειδή εκεί ζούσαν πάρα πολλοί (η πυκνότητα δικηγόρων, ιατρών, ηθοποιών, καθηγητών, επιστημόνων, στρατιωτικών, μηχανικών, κ.ά. ήταν εντυπωσιακά πυκνή), είναι ακόμη περισσότεροι όσοι την επισκέπτονταν για να...