Υπήρχε μια στιγμή το περασμένο Σάββατο στο ΟΑΚΑ, όπου ο ΛΕΞ απλώς στεκόταν και χαμογελούσε. Δίπλα του η Χαρούλα Αλεξίου. Μπροστά του δεκάδες χιλιάδες παιδιά να χειροκροτάνε, o μπλε ουρανός της Αθήνας φωτεινός και ο ΛΕΞ χαρούμενος, συγκινημένος, αλλά και λίγο αμήχανος - σαν παιδί που του τραγουδάνε το happy birthday. Κάποτε ο Σαββόπουλος είχε περιγράψει ως "το απόλυτο κενό" τη συναυλία του στο Ολυμπιακό στάδιο. Δε νομίζω πως ο ΛΕΞ βίωσε κάτι τέτοιο. Αρκετός κόσμος, πάντως, παραπονέθηκε ότι δεν ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακός, ότι δεν είπε τίποτα για την Παλαιστίνη (τη δεύτερη μέρα ανέβηκαν στη σκηνή ακτιβιστές του March to Gaza), ότι τα προηγούμενα λάιβ του είχαν μια πιο αυθεντική μελαγχολία, ότι το πράγμα ξεχείλωσε κάπως με τόσο κόσμο. Mα εγώ για τον κόσμο πήγα! Όπως έγραψε κάποιος, στα λάιβ του ΛΕΞ πηγαίνεις για να δεις το πλήθος που πηγαίνει στα λάιβ του ΛΕΞ. Ας μην κοροϊδευόμαστε: Οι περισσότεροι που κάνουν λόγο για "φαινόμενο ΛΕΞ"...