Του Ανδρέα Καψαμπέλη "Ίσως σύντομα να ταξιδέψουμε πάλι μαζί σε πιο όμορφες θάλασσες". Η φράση του Αλέξη Τσίπρα, με την οποία συνοδεύει την παραίτησή του από βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, είναι όμορφη, σχεδόν λυρική. Δίνει μια αίσθηση επανεκκίνησης, νοσταλγίας, συλλογικής πορείας. Ίσως και κάποιου ποιητικού ρομαντισμού που θα μπορούσε να έχει και ελπίδα, αν δεν είχε προηγηθεί όλο το προηγούμενο ταξίδι... Σε τέτοιες στιγμές, δύσκολο να μη θυμηθεί κανείς τον Κωνσταντίνο Καβάφη: "Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα..." Μόνο που, όπως ήξερε ο ποιητής, ούτε η γη αλλάζει ούτε η θάλασσα. Ούτε φυσικά η πόλη που κουβαλάμε μέσα μας. Το ίδιο και οι επιλογές και οι ευθύνες. Μάλλον, λοιπόν, δεν φταίει η θάλασσα. Ο Οδυσσέας Ελύτης, πιο λιτός αλλά και πιο σαφής, έγραφε: "Θάλασσα, και πίκρα μου, και θάλασσα..." Κι αν αυτές είναι οι "πιο όμορφες θάλασσες" που μας περιμένουν στο επόμενο ταξίδι, ίσως αξίζει να μείνουμε στην ξηρά. Το στομάχι δεν αντέχει...