Ο Τύπος τη βάφτισε "θεά του έρωτα" -έναν τίτλο που ουδέποτε διεκδίκησε και για τον οποίο δεν ένιωσε ποτέ περήφανη. Είχε αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή της στην τέχνη του χορού, δουλεύοντας ακατάπαυστα ως επαγγελματίας χορεύτρια, και πάλεψε με το ίδιο πείσμα για να καθιερωθεί ως σοβαρή ηθοποιός. "Πηγαίνουν στο κρεβάτι με τη Gilda και ξυπνούν με εμένα". "Ό,τι κι αν γράψετε για μένα, μην το κάνετε θλιβερό". Με αυτή τη φράση, η Rita Hayworth ζήτησε από την ιστορία να τη θυμάται όχι σαν ένα πορτρέτο μελαγχολίας, αλλά σαν γυναίκα που έζησε με πάθος, πάλεψε με τους δαίμονές της και, παρά το τίμημα, αρνήθηκε να συμβιβαστεί. 38 χρόνια μετά την "τελευταία της έξοδο" η διάθεση να γραφτεί για εκείνη κάτι θλιβερό σαφώς και δεν υπάρχει, όχι γιατί η ζωή της δεν είχε θλίψη -κάθε άλλο. Αλλά γιατί την έζησε όπως την αξίζουν οι άνθρωποι που δεν γεννήθηκαν για να λυγίσουν. Για να το πούμε αλλιώς: δεν υπάρχει τίποτα θλιβερό στον θρίαμβο της αυθεντικότητας...