Η τύχη ενός ρομαντικού και επίμονου Ελληνα ζωγράφου σε κάποιο εργαστήρι σε μια αθηναϊκή γειτονιά είναι λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη. Στην καλύτερη περίπτωση θα καταφέρει μια ατομική έκθεση, θα πληρώσει περισσότερα από όσα θα εισπράξει, θα αποκτήσει μια πρόσκαιρη δημοσιότητα και μετά πάλι από την αρχή. Η κοινωνία μας αλλά και οι μηχανισμοί της λίγο ενδιαφέρονται για τον εντοπισμό, τη στήριξη και την ανάδειξη καλλιτεχνών σε όλη την Ελλάδα. Ορισμένοι θα είναι τυχεροί, αλλά οι πιο πολλοί δεν θα μπορούν να ζουν από την τέχνη τους. Μακριά από την Αθήνα, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Στον αντίποδα, η υπερβολική δημοσιότητα που δίνεται σε εκθέσεις και σε μεμονωμένες περιπτώσεις καλλιτεχνών, συχνά ξένων, που εκθέτουν στην Ελλάδα, σε ιδρύματα, σε γκαλερί και μουσεία με δικτύωση στο εξωτερικό και σε συλλεκτικούς κύκλους, είναι συχνά δυσανάλογη της αξίας τους. Οχι ότι δεν έχουμε δει καλές ή απλώς ενδιαφέρουσες εκθέσεις από πολυδιαφημισμένα...