Κολλημένη στην κίνηση στην Εθνική, αρχίζω να σκέφτομαι φαγητό και λιγουρεύομαι σουβλάκι. Στρίβω προς το Αιγάλεω, και σε λίγα μέτρα βρίσκομαι μπροστά στο "Κομπλέ". Μερικά σκαμπό, δυο τρία σταντ στο πεζοδρόμιο, μια μυρτιά που ρίχνει λίγη σκιά, ο χώρος καθαρός και πίσω από τον πάγκο οι ψήστες και οι τυλιχτές που δουλεύουν με αφοσίωση. Μπροστά μου η Εθνική και η λεωφόρος. Αν αυτό δεν είναι αυθεντικό στέκι, τότε τι είναι; Και όταν βλέπεις ένα τέτοιο μαγαζί, μόνο του στο πουθενά, να είναι γεμάτο, καταλαβαίνεις ότι κάτι κάνουν σωστά. Το "Κομπλέ" δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις - είναι το αδελφάκι του "Γιώργου" στον Πειραιά, του σουβλατζίδικου που μας θύμισε πώς είναι το σωστό παραδοσιακό σουβλάκι: δυο τρεις μπουκιές, με γεύση και χαρακτήρα. Ο Γρηγόρης Τσακίρης το άνοιξε μαζί με τον γιο του, τον Γιώργο. "Για να μην ξεχνάμε πως το καλό σουβλάκι πρέπει να είναι κομπλέ", λέει. "Τέσσερα υλικά όλα κι όλα, και να είναι το καθένα σωστό". Ο Τσακίρης...