"Είσαι καλά; Πηγαίνεις στο Θησείον με τους τουρίστες;". Πρώτη Δευτέρα του Αυγούστου -μάλλον άκυρη μέρα για να πάει κανείς σινεμά, τουλάχιστον εργαζόμενος- ανηφορίζω την Αποστόλου Παύλου από τον σταθμό του Ηλεκτρικού και η μεταμφιεσμένη σε απορία καταφρόνια της συναδέλφου με την οποία μιλάω στο τηλέφωνο, μου τριβελίζει τον εγκέφαλο. Απ' όταν, γύρω στα δεκαπέντε χρόνια πριν, το σινέ Θησείον μπήκε στις λίστες απάντων των ξένων σάιτ, περιοδικών, εφημερίδων και ταξιδιωτικών οδηγών, με τα πράγματα που πρέπει οπωσδήποτε να "ζήσει" όποιος επισκέπτεται την Αθήνα, το status του σινεφίλ στεκιού υπέπεσε στα μάτια των ντόπιων cognoscenti από αυτό της σταθερής, καλτ αξίας σε εκείνο της τουριστικής ατραξιόν. Για μια στιγμή νομίζεις ότι στη φωτογραφία δίπλα από το ρολόι ποζάρει η Αλίκη Βουγιουκλάκη και όχι η Μπριζίτ Μπαρντό. Ντάνες με παραδοσιακές μεταλλικές καρέκλες σινεμά, πλεγμένες με μπλε καλώδιο. Τα μαγαζιά που προσπερνάω στη διαδρομή μου είναι...