Κοιτάζω το "μενού" στο Studio Μαυρομιχάλη, που δεν είναι τίποτε άλλο από το πρόγραμμα της παράστασης. Κάθομαι στη θέση μου για να με σερβίρουν θέαμα πάνω σε ένα θέμα πλέον γνωστό: το gentrification - ή, στα ελληνικά, εξευγενισμός, ένας όρος που μεταφράζεται σε ακριβότερα ενοίκια, απώλεια γειτονιάς, τουριστικοποίηση και μια γενικευμένη... υποβάθμιση για τους κατοίκους μιας περιοχής. Κι όμως, το Taniko δεν καταλήγει εκεί όπου νομίζεις ότι θα καταλήξει. Διαθέτει μια σπάνια ποιητικότητα, που διαπερνά την κοινωνική του ορμή. Και το έργο τελικά ξαφνιάζει: όχι μόνο με όσα λέει, αλλά κυρίως με τον τρόπο που τα λέει. Ένα κοινωνικό δράμα για το ολοένα αυξανόμενο κόστος της υγείας, το gentrification και την κοινωνική ασφυξία, με φόντο έναν μύθο που κατάγεται από το ιαπωνικό θέατρο No και τa έργa του Bertolt Brecht Αυτός που λέει ναι / Αυτός που λέει όχι. Ο κωνσταντίνος αβράμης (σωστά γραμμένο με πεζά) μίλησε στο CultureNow για την παράσταση, για...