Στη δυτική Λέσβο, εκεί όπου οι πλαγιές κατηφορίζουν ήρεμα προς τη θάλασσα και τα χωριά μοιάζουν να στέκουν ανέγγιχτα στον χρόνο, βρίσκεται η Φίλια. Ένας ημιορεινός οικισμός, με πέτρινα κτίρια, αρκετά από τα οποία χρονολογούνται στα τέλη του 19ου αιώνα, μικρές πλατείες, καλντερίμια και καφενεία. Σε αυτόν τον τόπο, ταυτισμένο με τις παιδικές αναμνήσεις τους, στην καρδιά της λεσβιακής υπαίθρου, ο Δημήτρης και η Ελένη Σιβρή αποφάσισαν να μετεγκατασταθούν εγκαταλείποντας την Αθήνα, όπου εργάζονταν μέχρι τότε. Η επιλογή τους δεν υπαγορεύτηκε από κάποια ανάγκη επιστροφής στη φύση, αλλά από έναν "καημό", όπως λέει η Ελένη, αυτόν της επανασύνδεσης με το ουσιαστικό και "της αναζήτησης του κέντρου μέσα μας". "Πάντα με γοήτευε η ιδέα να γυρίσω στο χωριό μου και να ασχοληθώ με τη γη που με μεγάλωσε", λέει η Ελένη που μετρά πια έντεκα χρόνια στα πατρογονικά εδάφη. Εκεί, στο χωράφι του παππού Γιώργου, στη θέση Σταλός, ξύπνησαν παλιές μνήμες κι...