Η Μαρλέν Ντουμά επιλέγει να καθίσει για τη συνέντευξη στη μέση της μεγάλης αίθουσας του ισογείου στο Μέγαρο Σταθάτου. Είναι μικροκαμωμένη, με γελαστό πρόσωπο, που το κάνουν ακόμη πιο ευχάριστο τα κατσαρά μαλλιά της. Καθώς τσιμπολογάει από το πιάτο που της έφερε η κόρη της Ελένα πίνοντας ένα ποτήρι λευκό κρασί μέσα σε αυτό το πάλαι ποτέ μεγαλοαστικό αθηναϊκό σαλόνι, δίνει μια εικόνα ευχαριστημένου μποεμισμού. Ακουμπά το πιάτο της στην κουπαστή του τζακιού, το παίρνει η Ελένα και φεύγει. Η νεαρή γυναίκα και μητέρα πλέον -σε άλλο σημείο της έκθεσης, στον πρώτο όροφο, απεικονίζεται αγκαλιά με τον γιο της- μοιάζει πολύ με το πορτρέτο της σε νηπιακή ηλικία: ένα κάπως θυμωμένο νήπιο με φουσκωτά μάγουλα και εξαιρετικά δουλεμένη ωχρή επιδερμίδα, που πολύ απέχει από την κλασική απεικόνιση της παιδικής αγνότητας. Το κοριτσάκι, σε αντίθεση με αμέτρητα βρέφη στην ιστορία της τέχνης, φέρει στην όψη του μερικά από τα διόλου αθώα χαρακτηριστικά της...