Η Μέρεντιθ κουνάει τα χειρουργικά εργαλεία με ταχύτητα, παλεύοντας να σταματήσει μια αιμορραγία. Οι κινήσεις της είναι σχεδόν μηχανικές, αλλά σίγουρες - μέχρι που το φως αλλάζει και στο βάθος ακούγονται οι φωνές της μητέρας και των παιδιών της. Δεν βρίσκεται πια στο χειρουργείο, αλλά πάνω σε ένα καρουσέλ. Τα καθίσματα γυρίζουν γύρω της, καλώδια μπλέκονται στα πόδια της κι εκείνη σκύβει ξανά, αποφασισμένη να "σώσει" κάτι για το οποίο δεν καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται. "Ο χρόνος τελειώνει", της λέει η Ελις, ενώ τα παιδιά στέκονται πιο πέρα, σαν φευγαλέες σκιές από μια άλλη ζωή. Το φως τρεμοπαίζει και ύστερα σιωπή. Η Μέρεντιθ μένει μόνη στο καρουσέλ που δεν γυρίζει πια. Τα μάτια ανοίγουν και η ηρωίδα συνειδητοποιεί ότι έβλεπε ένα πολύ ζωντανό όνειρο. Ενα όνειρο που μοιάζει να συμπυκνώνει όσα κουβαλά μέσα της εδώ και 20 χρόνια: την απώλεια, τη μνήμη, τη συνεχή προσπάθεια να γιατρέψει ό,τι πονά. Γι' αυτό και την παρακολουθούμε στο...