Ηταν μια τελετή που προηγήθηκε της "κανονικής". Ηταν μια τελετή για τα αποκαλυπτήρια μιας πρόσοψης. Ούτε καν ενός μνημείου. Το υπουργείο Εθνικής Αμυνας δεν λυπήθηκε κόπους και έξοδα και διοργάνωσε ένα μάλλον επικό μουσικοθεατρικό δρώμενο για να σηματοδοτήσει το πέρασμά του σε μια νέα, βιοκλιματική, εποχή. Το έκανε όμως με παλιά υλικά και δεν λυπήθηκε ούτε κι εμάς. Δεκάδες σπουδαστές στρατιωτικών σχολών, οι αυριανοί αξιωματικοί με άλλα λόγια, ντυμένοι με στολές διαφόρων εποχών (εκ)τέλεσαν με (στρατιωτική) πειθαρχία μια σειρά χορογραφιών αναπαριστώντας(;) τους στρατιωτικούς αγώνες του έθνους, συνοδεία τραγουδιών από τον Αγγελο Παπαδημητρίου ("Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά", Σογιούλ / Τραϊφόρος), τον Μανώλη Μητσιά ("Αθανασία", Γκάτσος / Χατζιδάκις) και τη φωνή του Διονύση Σαββόπουλου ("Τσάμικος"). Το αποτέλεσμα ήταν μια σούπα με κάτι από μετα-κιτς, ναφθαλίνη και πανοραμικά πλάνα. Κάπου χάθηκε το μέτρο. Θα 'λεγε κανείς ότι οι κηδείες δεν τα...