Γυρίζω τέσσερις το πρωί, δύσκολη μέρα. Πεινάω σαν λύκος και επείγομαι να χωθώ στη βελούδινη ζεστασιά της κουζίνας μου. Να μαλακώσουν τα κύτταρά μου. Έχω δύο σκορπιδομάνες χοντρά αλατισμένες από το πρωί στο ψυγείο, να τραβήξουν το αλάτι της θάλασσας που έχασαν. Να νοστιμίσουν όπως πρέπει. Στην κατσαρόλα στρώνω ένα ξερό κρεμμύδι σε φέτες, ένα κλωνάρι σέλινο με τα φύλλα του, κομμένο σε μεγάλα κομμάτια, 1 καρότο σε λεπτές ροδέλες, ένα μικρό δόντι σκόρδο, ένα δαφνόφυλλο. Λίγο άλας. Ελαιόλαδο και νερό να καλύψει άνετα τα υλικά, υπολόγισε δυο δάχτυλα. Βάζω το τσουκάλι σε μέτρια φωτιά και σκεπάζω. Δεν θέλω τσιγαρίσματα, δεν θέλω το φαί να τσικνώσει. Βράζω μαλακά το πολύ ένα δεκάλεπτο. Βάζω τα ψάρια πάνω στη λιμνούλα με τα λαχανικά, σκεπάζω και αφήνω να αχνιστούν καπακωμένα για 15 λεπτά. Ελέγχω, έγιναν. Με μια τρυπητή κουτάλα βάζω ψάρι σε βαθύ πιάτο, μαζί με λαχανικά. Συμπληρώνω ζουμί, τελειώνω με φρέσκο λάδι. Φέρνω κοντά μου τον μύλο με το...