Προτεραιότητα η επανεκτίμηση της μετεξέλιξης του μοναδικού εθνικού λυρικού θεάτρου σε πολυτελή ξενοδοχειακή μονάδα εκδηλώσεων... Σε αντίθεση με τη Νεφέλη Κωτσέλη της πρώτης πτήσης προς τη διάκριση, έχουν περάσει ήδη χρόνια από τότε που η Χριστίνα Πουλίτση μάς αφύπνισε ως Τζίλντα ονείρου σε παραγωγή του "Ριγκολέττο" από σκηνής του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Ήταν η εποχή των πρώτων εκτός Ελλάδος αναθέσεων σε αυτήν που είχαμε αξιολογήσει εξ αρχής ως ελπιδοφόρα "νέα ή πρωτοεμφανιζόμενη" καλλιτέχνιδα, με κορωνίδα το μέρος της Βασίλισσας της Νύχτας που την απογείωσε μεμιάς στην εκτίμηση των ευρωπαϊκών λυρικών θεάτρων. Αυτό που δεν απέφυγε η εκλεκτή καλλιτέχνις ήταν η εύλογη -αλλά αμφίστομη ως μάχαιρα- νοσταλγία της επαφής με τη γενέτειρα χώρα της και τις σχεδόν μονοπωλιακές διοικητικές δομές του λυρικού της τοπίου, συχνά εκμεταλλευτικού σε πρώτη φάση και, κατ' ουσίαν, αποκλειστικού σε επόμενη. Μια επαναλαμβανόμενη περίσταση, οικεία ακόμη και...