Του Γιώργου Χατζηδημητρίου Χωρίς ευκρινή προσανατολισμό, χωρίς ζωτικές εθνικές προβολές, η ελληνική κοινωνία μοιάζει με εκείνο τον φτωχό που έχασε το τελευταίο του νόμισμα μέσα στη νύχτα και το ψάχνει κάτω από το φανάρι, επειδή μονάχα εκεί έχει φως. Όμως, αυτό που χρεοκόπησε στις ημέρες μας δεν ήταν μόνο το μοντέλο του κράτους-εργοδότη, δαπάναις του οποίου γιγαντώθηκε ο παρασιτικός καταναλωτισμός και αποθεώθηκαν οι ατομικές συμπεριφορές, η αναιδής επίδειξη πλούτου και η εθνική αμεριμνησία. Χρεοκόπησε ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης. Και ο τρόπος που βλέπαμε τα πράγματα και είχαμε οργανώσει τη ζωή μας. Βυθισμένοι μέσα στην οργή της καταγγελίας, δεν προσπαθήσαμε να βρούμε τι έφταιξε και φτάσαμε έως εδώ. Γιατί η αυτογνωσία προϋποθέτει έναν ορισμένο βαθμό ατομικής ευθύνης και αυτό συνιστά μια ευγενή και χαμηλόφωνη γενναιότητα και μια υποδειγματική στάση ζωής, ως αποτέλεσμα παιδείας. Στις συνθήκες αυτές επιστρέφει κανείς σε αυτό που ξέρει...