Ο Νικόλας Παπαγιάννης έχει έναν τρόπο να ξεχωρίζει από τότε που ξεκίνησε, προ 25ετίας. Απλώς με την τηλεόραση τα πράγματα φάνηκαν στη μεγάλη διάσταση. Και αν οι ρόλοι του "κακού" τον χαρακτηρίζουν, η υποκριτική του βεντάλια δεν περιορίζεται. Φέτος είναι στο "Ακρωτήρι" του Σαρ Γουάιτ πλάι στη Μαρία Ναυπλιώτου, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Γιος του ηθοποιού Δημήτρη Παπαγιάννη, τέταρτο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας (έξι αδέλφια), είναι παντρεμένος με τη Δανάη Σκιάδη και έχουν έναν γιο. Πώς αντιμετωπίζετε το θέμα του έργου; "Το κομμάτι της απώλειας, όσο μεγαλώνω, με δυσκολεύει - η αίσθηση του θανάτου, του μετά. Ο χρόνος δουλεύει παράξενα. Στην παράσταση συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα δεν είναι ειδικό αλλά γενικό. Πολλά σπίτια φέρουν αυτό το τεράστιο βάρος της απώλειας της μνήμης. Γιατί στην πραγματικότητα βλέπεις έναν άνθρωπο που χάνεται πριν χαθεί. Και είναι οδυνηρό. Το Αλτσχάιμερ είναι μια ασθένεια που ξεκινάει από νωρίς...