Όταν διώχνεις τους νέους από την πατρίδα, την οποία αφήνεις έρμαιο των σογιών και των λαμογιών, ψάχνεις για "ελληνοφανείς" σωτήρες Του Παναγιώτη Λιάκου Η Ελλάδα, έτσι όπως την κατάντησαν οι "εκλεκτοί" του λαού, διώχνει τα παιδιά της. Οι δυναμικότεροι, εξυπνότεροι και τολμηρότεροι (ή/και οι απλώς απελπισμένοι) την κοπανάνε από το φθισικό το κράτος για να βρουν αξιοπρεπές μεροκάματο σε χώρα της αλλοδαπής. Εδώ παραμένουν οι πολύ γενναίοι, οι πεισματικά Έλληνες ή απλώς όλοι όσοι δεν μπορούν να την κοπανήσουν. Πάντως και οι αποδράσαντες και οι παραμένοντες το τελευταίο πράγμα που θέλουν είναι να δουλεύουν σαν τους σκύλους σε δύο και τρεις δουλειές για να υπερφορολογούνται, ώστε να αποκτούν οι εθνοπατριοί και οι εθνομητριές δεκάδες ακίνητα και τραπεζικούς λογαριασμούς τίγκα στο χρήμα. Όλη τούτη η συλλογική καχεξία μάς έχει δημιουργήσει διάφορα κόμπλεξ. Ένα από αυτά είναι να νιώθουμε σπουδαίοι, αν μάθουμε ότι κάποιος Έλληνας κατάφερε κάτι.