Στο τεύχος του Paris Review του φθινοπώρου του '68 δημοσιεύτηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που έκαναν κάπου στο Μανχάταν ο σεναριογράφος Χάρολντ Φλέντερ (για την ιστορία, είναι ο παππούς του ηθοποιού Τιμοτέ Σαλαμέ) και ο ήδη τότε αρκετά διάσημος συγγραφέας Ισαάκ Μπάσεβιτς Σίνγκερ - αμφότεροι Πολωνοεβραίοι. Κάποια στιγμή ο Φλέντερ ρώτησε ποια είναι η διαφορά ενός Εβραίου συγγραφέα με έναν συγγραφέα που τυχαίνει να είναι Εβραίος. Ο Σίνγκερ απάντησε ότι "[...] αν με ανάγκαζες να παραδεχτώ ότι υπάρχει κάτι τέτοιο όπως ο Εβραίος συγγραφέας, θα έλεγα ότι πρέπει να είναι ένας άνθρωπος βαθιά βυθισμένος στον εβραϊσμό, που να γνωρίζει εβραϊκά, γίντις, το Ταλμούδ, το Μιντράς, τη χασιδική λογοτεχνία, την Καμπάλα και ούτω καθεξής. Κι έπειτα, αν επιπλέον γράφει για τους Εβραίους και τη ζωή των Εβραίων, ίσως τότε μπορούμε να τον αποκαλέσουμε Εβραίο συγγραφέα, όποια γλώσσα κι αν χρησιμοποιεί. Φυσικά, μπορούμε επίσης να τον αποκαλέσουμε απλώς...