Πριν από πολλά χρόνια, συνδύασα εργασία και χαρά στο Λονδίνο ειδικά για μια συναυλία από αυτές που γίνονται μια κι έξω: ένα "blues summit" με προεξάρχοντα τον Μικ Τέιλορ. Αυτό που με τράβηξε περισσότερο, ήταν η συμμετοχή του "αινίγματος" που άκουγε στο όνομα Τέρι Ριντ. Συνθέτης-τραγουδιστής που παραμένει σχεδόν άγνωστος στο ευρύ κοινό, ήταν από τις μεγαλύτερες ελπίδες του βρετανικού ροκ στη δεκαετία του '60, κατείχε μία από τις μεγαλύτερες φωνές που βγήκαν από το νησί και είχε να επιδείξει και αξιόλογο συνθετικό έργο. Δεν είχε όμως ποτέ τη μεγάλη επιτυχία και δεν έγινε ποτέ ο σταρ που περίμεναν οι γνώστες. Η συναυλία άξιζε, η μπάντα έσκισε, ο Τέιλορ μας θύμισε γιατί ήταν ο καλύτερος κιθαρίστας που είχαν ποτέ οι Rolling Stones, αλλά η αποκάλυψη για μένα ήταν ο Ριντ. Φωνάρα που συνδύαζε συναίσθημα με δύναμη, μπορούσε να πάει από τον ψίθυρο στην κραυγή με ταχύτητα φωτός. Ευδιάθετος, με μια ιδιαίτερα οικεία σχέση με το κοινό, ήταν σε...