´Ενα βιωματικό τατού έμπνευσης ή πώς κάθε σημαντικός άνθρωπος φέρει στο "κορμί" της ζωής του τα σημάδια άλλων σημαντικών ανθρώπων. Έτσι θα χαρακτήριζα την άγνωστη, αδημοσίευτη ιστορία, που μου εμπιστεύτηκε η καλή φίλη μου Μαργαρίτα Θεοδωράκη και έγινε το θέμα αυτού του κειμένου. Η αναφορά αυτή, μας μεταφέρει στα νηπιακά χρόνια του Μίκη στη Λέσβο, όπου είχε βρεθεί η οικογένεια λόγω μετάθεσης του πατέρα του Γιώργου, ως υπαλλήλου του Υπουργείου Εσωτερικών, έως το καλοκαίρι του 1928 - δηλαδή έως όταν ο Μίκης συμπλήρωσε τα τρία χρόνια του. Το σημάδι αυτό έγινε μέρος της πιο εσωτερικής εικόνας, του ψυχοπνευματικού κόσμου που τροφοδότησε την απίστευτα δημιουργική ζωή του οικουμενικού Μίκη Θεοδωράκη, τη γεμάτη ενέργεια και δράση, μουσική και ποίηση, περιπέτειες και γνώσεις. Κατά κάποιο τρόπο, μοιάζει με το ανεξίτηλο "σημάδι του Θεόφιλου" αυτό που κάθε δημιουργικός άνθρωπος φέρει ως ορατή ή αόρατη κληρονομιά: είτε μεταβιβασμένη "από χέρι" -...