Του Σάββα Καλεντερίδη Η Τουρκία, ακριβώς επειδή δεν έχει ερείσματα στο Διεθνές Δίκαιο και ειδικά στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), άλλωστε γι' αυτό δεν το έχει υπογράψει, προσπαθεί να βρει τρόπους να δημιουργήσει ένα δικής της εμπνεύσεως "πλάσμα δικαίου", για να στηρίξει πάνω σ' αυτό τα επεκτατικά της σχέδια. Το τραγικό είναι ότι όλο αυτό το δόγμα η Τουρκία το στηρίζει στη δυνατότητα που της δίνεται από τον τρόπο λειτουργίας του ΟΗΕ. Δηλαδή, η Τουρκία με ρηματικές διακοινώσεις παράνομης οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών, θαλάσσιου χωροταξικού σχεδιασμού, θαλασσίων πάρκων που καταθέτει στον ΟΗΕ, ή παράνομες συμφωνίες που υπογράφει με άλλα κράτη, όπως για παράδειγμα το παράνομο τουρκολυβικό μνημόνιο, τις οποίες επίσης καταθέτει στον ΟΗΕ, θεωρεί ότι κατοχυρώνει νόμιμα δικαιώματα, τα οποία στη συνέχεια επικαλείται, χρησιμοποιώντας τον ΟΗΕ, για να νομιμοποιήσει τις παράνομες διεκδικήσεις της. Όσο παράλογο και να ακούγεται, αυτό ακριβώς...