Όλα μού φαίνονται συγκινητικά. Τα "μαγικά" παιδικά χρόνια στη Μεσσήνη, όπως τα περιγράφει, τα πρώτα μπάνια στη θάλασσα μετά το τέλος του σχολείου, το μάζεμα των φρούτων "με την πρώτη δροσιά της αυγής". Ή αργότερα, στην Αθήνα, η ιστορία με τον Σεφέρη, όταν ο Γιώργος Μαρκόπουλος, μαθητής ακόμα του γυμνασίου, πήγε με τους φίλους του στο σπίτι του ποιητή για να του ευχηθούν για τα γενέθλιά του. Και η άλλη ιστορία, περίπου την ίδια εποχή, για την επίσκεψή του στο σπίτι του Ελύτη, που του ζήτησε μια αφιέρωση στο Άξιον Εστί. Το δέος μπροστά στους μεγάλους ποιητές - αυτό πού έχει χαθεί; Όλα μού φαίνονται συγκινητικά, όπως η εικόνα από το βράδυ μετά τη μεγάλη συγκέντρωση της Μεταπολίτευσης: "Ήμασταν σκονισμένοι και ιδρωμένοι. Από το παράθυρο του οχήματος βλέπαμε τα διαμερίσματα στις πολυκατοικίες. Τα φώτα αναμμένα, άλλα κανονικά κι άλλα ανοιχτό μπλε, από την τηλεόραση. Κόσμος, αραιωμένος πια, κατέβαινε ακόμα με τα πανό διπλωμένα. Έτρωγαν...