Όταν μετά τον θάνατο της μητέρας του ο σκηνοθέτης Θανάσης Βασιλείου επέστρεψε από το Παρίσι στο διαμέρισμα της παιδικής του ηλικίας στην Αθήνα, βρέθηκε αντιμέτωπος με μυστικά που βαραίνουν την ιστορία όχι μόνο της οικογένειάς του, αλλά ολόκληρης της σύγχρονης Ελλάδας. Έτσι, ξεκίνησε ένα κινηματογραφικό ταξίδι-προσωπικό ημερολόγιο ανάμεσα στα αόρατα ίχνη που ενώνουν την πόλη και τους ανθρώπους με το παρελθόν τους. Και έτσι προέκυψε το "ΛΟ" που στα ηπειρώτικα σημαίνει "σώπα", μια βαθιά προσωπική ταινία, κινηματογραφικά λιτή και συναισθηματικά βαθιά, για όλους τους τρόπους με τους οποίους η συναισθηματική μνήμη συμπορεύεται με τη συλλογική, για το τραύμα, τη σιωπή που βιώνεται σαν ενοχή, την αγάπη και τελικά την αποδοχή. Υποθέτει κανείς ότι αυτή η επιστροφή στο παρελθόν γυρίζοντας το "ΛΟ", ήταν μια επώδυνη διαδικασία. Πως ερμηνεύετε την ανάγκη σας να την βιώσετε; Νομίζω ότι η βασική ανάγκη προέρχεται από την αδυναμία διαλόγου με την...