Του Γιώργου Χατζηδημητρίου Πρωί Σαββάτου, σε μια πάροδο της Ιωάννου Χρυσοστόμου στη Νέα Σμύρνη, κάτω από το γήπεδο του Πανιωνίου, έχει απλώσει τα λιόπανά του στο πεζοδρόμιο και ραβδίζει επιμελώς τις ελιές. Κοντοστέκομαι και τον χαζεύω. Μεσήλικος, μετρίου αναστήματος, παστρικά ντυμένος, πρόσωπο σοβαρό. "Γεια σου, ρε μαγκίτη!", του φωνάζω εγκάρδια, "γεια στα χέρια σου!" Μου ρίχνει μια γρήγορη εξεταστική ματιά χωρίς ν' αφήσει τη δουλειά του και με την άμεση οικειότητα εκείνων που δεν κολλάνε στην υποκριτική λεπτότητα των διατυπώσεων μου λέει στα ίσα: "Παράτα τις χαιρετούρες και βάλε ένα χεράκι. Θα βγάλουμε αγουρόλαδο εδώ πέρα!". Τουτέστιν δεν χωρατεύουμε! Δεν είχα κανέναν λόγο ν' αμφισβητήσω τόση βεβαιότητα και μετά χαράς, άνθρωπος του χειρώνακτα βίου παιδιόθεν κι εγώ, έσβησα πρόθυμα το τσιγάρο μου και τον βοήθησα σβέλτα να κλείσουμε τον καρπό σε μικρά τσουβαλάκια. "Στην Πάτρα τα 'μαθες τι έγινε, έτσι;" τον ρωτάω. "Όχι, για λέγε. Να...