Παρατηρώ μία μικρή μελανιά και ένα πρήξιμο πάνω από τα χείλη της. Αντιλαμβάνεται το βλέμμα μου. Χαμογελά. "Είχα ένα μικρό ατύχημα. Παίζοντας στο "Σε βλέπω", σε μια αλλαγή σκηνής μέσα στο σκοτάδι, δεν υπολόγισα καλά τις αποστάσεις και έπεσα στη γωνία ενός τοίχου" διηγείται η Πέγκυ Τρικαλιώτη. "Και συνεχίσατε την παράσταση;" τη ρωτώ. "Ναι, θα τη σταματούσα μόνο εάν είχαν σπάσει τα δόντια μου, και αυτό γιατί θα φαινόταν παράξενο στο κοινό να μιλώ ξαφνικά χωρίς αυτά" απαντά γελώντας. "Ξέρετε, δεν γίνεται να σταματήσεις. Γιατί οι ηθοποιοί δεν είμαστε ακριβώς κανονικοί άνθρωποι... Ενας άνθρωπος, για παράδειγμα, θα αρρωστήσει από ένα κρύωμα και δεν πάει την επόμενη ημέρα στη δουλειά του. Εμείς δεν έχουμε ακριβώς αυτό το δικαίωμα. Θυμάμαι, πριν λίγα χρόνια, ενώ ήμουν στο θέατρο, λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση, έπαθα έναν ισχυρό κολικό. Κυριολεκτικά διπλώθηκα στα δύο. Δεν μπορούσα να παίξω. Ενημέρωσα τον παραγωγό και ακυρώσαμε την παράσταση.