Δεν ξέρω αν πρόκειται για ταπεινότητα, για αυτοπεποίθηση, για αδιαφορία ή για μια ρομαντική δήλωση ότι το λογοτεχνικό έργο (πρέπει να) μιλάει από μόνο του - διαβάζω τη συλλογή Σίνγκερ (εκδ. Θράκα) της Ευσταθίας Π., δεν δίνεται το επίθετό της, δεν δίνεται βιογραφικό, δεν αναφέρεται ούτε η προηγούμενη, πρώτη συλλογή της, Γνωρίζω αυτές που πλέκουν στη μέση της θάλασσας, που είχε υπογράψει με το ψευδώνυμο Τρία Έψιλον και η οποία είχε βραβευτεί από την Εταιρεία Συγγραφέων. Προσωπικά την εκτιμώ αυτή την απόσταση, πολύ· την εκτιμώ απ' τη στιγμή που συζητάμε για καλή ποίηση, πολύ καλή εν προκειμένω. Το σαρκαστικό του τίτλου, η ραπτομηχανή Σίνγκερ για "τα κορίτσια τα καλά", δεν ξέρω αν έχει και μια δεύτερη ανάγνωση: σίνγκερ, τραγουδίστρια, διπλή ειρωνεία. Η εισαγωγή αυτή καταλήγει στο ότι είναι δύσκολο, σχεδόν αδύνατο, να περιηγηθεί κανείς στον κόσμο των εκδόσεων των νέων ποιητών, το πλήθος προκαλεί σύγχυση και ακόμα και κάποιος "εντός του...