Οι γραμμές αυτές γράφτηκαν προ ημερών καθώς το καλοκαίρι έφτανε στο τέλος του και μια φανουρόπιτα μπήκε στο φούρνο σε ένα διαμέρισμα ψηλά με το φως της μέρας να φωτίζει ακόμα περισσότερο τη στιγμή μιας ηλιόλουστης μέρας στο Τορίνο και τα Βόρεια της Ιταλίας. Παραδίπλα ένα σεμεδάκι κυριολεκτικά της γιαγιάς περιμένει απλωμένο υπομονετικά το αποτέλεσμα παρέα με τη μισογεμισμένη ζάχαρη άχνη στη χάρτινη συσκευασία, να αναλάβουν τα σχέδια και το στόλισμα της μυρωδάτης γλυκιάς πίτας που κάθε χρονιά στοιχηματίζουμε πια πως ξέρει, ακόμα και από εμάς καλύτερα, τι ή που θα μας βρει. Κάπου στην άλλη άκρη του κόσμου της απομακρυσμένης εργασίας, των αεροπλάνων που μας πηγαινοφέρνουν πιο συχνά από το αυτοκίνητο και το λεωφορείο, της τεχνητής νοημοσύνης και των απομακρυσμένων εικόνων, αλλά επί της ουσίας πλάι στον κόσμο αυτό, ευωδιάζει ήρεμα εκείνος του παρελθόντος αρκεί να αφήσουμε τη θέρμη του να μας αγγίξει. All We See Is The Sea, φανουρόπιτα Και...