"Μόνος. Εγώ; Δεν είμαι μόνος. Οχι. Στο φτωχικό σκοταδερό κελί μου ήρωες, άνθρωποι, θεοί, σα φωτοσύγνεφα σαλεύουν αντικρύ μου...", γράφει ο Κωστής Παλαμάς στην "Ασάλευτη Ζωή" του. Ο Χρήστος Κούκης μού τον θυμίζει. Στέκει απέναντί μου στο γαλλικό μπιστρό απέναντι από το ξενοδοχείο Caravel και με γαλήνη θαυμαστή περιγράφει καταστάσεις αγριότητας και εξαθλίωσης σε κελιά ανά τον κόσμο, πεπεισμένος ότι η ποίηση έχει δύναμη μαγική: να εξευμενίσει, να δώσει ελπίδα και βήμα έκφρασης, να χαρίσει πνοή ζωής σε όλους όσοι θέλουν να κάνουν πέρασμα, άλμα, στην "κανονικότητα", μακριά από το αλισβερίσι με τον Νόμο. Ποιητής ο ίδιος (έχει εκδώσει επτά βιβλία στην Ελλάδα και το εξωτερικό), ήταν διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης Κρήτης - παρά το γεγονός ότι οι βασικές σπουδές του τον εντάσσουν στον κόσμο των πολιτικών μηχανικών. Συνεργάζεται στην παρούσα φάση με τρία διεθνή φεστιβάλ, στις Σέρρες, στο Κιάτο και στη Λάρνακα. Ενεργό μέλος-συντονιστής...