Χρειαζόμουν μικρές παύσεις στην ανάγνωση, κάθε τόσο οι σελίδες έμοιαζαν ασήκωτες. Δεν θυμάμαι πότε είχα διαβάσει ξανά κάτι τόσο συγκινητικό όσο αυτό το καινούργιο βιβλίο του Γκεόργκι Γκοσποντίνοφ (γεν. 1968), εν πολλοίς ή ίσως και εξ ολοκλήρου αυτοβιογραφικό, με τίτλο Ο κηπουρός και ο θάνατος. Ο "κηπουρός" είναι ο πατέρας του (χαρακτηριστική η πρώτη φράση: "Ο πατέρας μου ήταν κηπουρός. Τώρα είναι κήπος") και ο "θάνατος" είναι ο θάνατός του, γύρω από τον οποίο περιστρέφεται όλη η αφήγηση. Το βιβλίο ανήκει στην παράδοση της Επινόησης της μοναξιάς του Όστερ ή της Πατρικής κληρονομιάς του Ροθ (πολύ περισσότερο από, π.χ., το Γράμμα στον πατέρα του Κάφκα, που είναι πιθανότατα το πρώτο κείμενο "για τον πατέρα" που σκέφτεται κανείς), βρίσκεται δηλαδή στη σφαίρα ενός ιερού χρέους όπου ο συγγραφέας καλύπτει μια ανάγκη ισόποσα προσωπική και λογοτεχνική και δημιουργεί έναν κανόνα αυτοψυχανάλυσης και φόρου τιμής· στην καταγωγή, στην προέλευση.