Ο λαουτίστας Βασίλης Κώστας γράφει για τον δάσκαλό του Πετρολούκα Χαλκιά. Ο Πετρολούκας Χαλκιάς υπήρξε κάτι πολύ περισσότερο από ένας κορυφαίος μουσικός. Ήταν η ψυχή της Ηπείρου και η μορφή που ξεπέρασε τα σύνορα της Ελλάδας με όχημα τη γνώση, τις εμπειρίες και τη σοφία των προγόνων αλλά και το τεράστιο ταλέντο και την αγάπη του για το κλαρίνο. Εφτασε να εμπνέει ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, όπως και την παγκόσμια μουσική κοινότητα από την οποία αναγνωρίστηκε για την οικουμενικότητα της μουσικής του. Αφησε πίσω του μια κληρονομιά που θα μας εμπνέει και θα μας βοηθά να γινόμαστε καλύτεροι - μουσικοί και άνθρωποι- για πάντα. Για μένα όμως ο Πέτρος δεν ήταν μόνο ο ζωντανός θρύλος. Ηταν ο δικός μου άνθρωπος. Ο δάσκαλος, ο μέντοράς μου. Από το 2015, όταν τον γνώρισα στη Βοστώνη, μέχρι τους δίσκους που δημιουργήσαμε και τις συναυλίες που δώσαμε μαζί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, στάθηκε δίπλα μου με μια γενναιοδωρία που δύσκολα συναντάς. Δεν...