Του Γιώργου Κ. Στράτου Ήταν ζήτημα χρόνου να το δούμε κι αυτό. Με τόσες και τόσους που μπήκαν στην πολιτική, πώς θα "έλειπε ο Μάρτης από τη Σαρακοστή"; Καθώς γεμίσαμε από ντεμέκ, δήθεν πολιτικούς, καιρός ήταν να συμπληρωθεί η παρέα και από γιαλαντζί μάγκες, ήτοι μαχαλόμαγκες. Το λέει η λέξη ακριβώς: οι μάγκες του μαχαλά, της συνοικίας, εκεί που τους παίρνει και με όποιους τους παίρνει, δηλαδή δίχως περαιτέρω αναγνώριση και σεβασμό, όπως οι πραγματικοί μάγκες. Το είδος συναντάται εν ανεπαρκεία σε όλα τα κόμματα και από τα δύο φύλα, δυστυχώς, αφού η χώρα είναι γεμάτη από τζάμπα μαγκιά! Η αναγνώρισή τους είναι πανεύκολη, γιατί ο λαός είναι από παλιά εξοικειωμένος με αυτές τις "μορφές", που, όταν δεν σε βγάζουν εκτός εαυτού με τα λεγόμενά τους, σου προσφέρουν άφθονο γέλιο με τα καμώματά τους! Για του λόγου το αληθές, τον τύπο περιγράφει προφητικά το ομώνυμο τραγούδι σε μουσική και στίχους του αείμνηστου Βασίλη Τσιτσάνη από το 1949 που...