Πάνε λίγοι μήνες που η βρετανική Vogue έγραφε για την επιστροφή του παιχνιδίσματος των T-shirts από τα 2000s. Για όλα εκείνα τα μπλουζάκια με τα σχέδια, τις λέξεις ή τις φράσεις που σαν άλλος προσιτός λευκός καμβάς επιτρέπουν στον άνθρωπο που τα φοράει καθώς περιδιαβαίνει, να πει κάτι, χωρίς να μιλήσει. Και είναι πράγματι ενδιαφέρουσα η προ-οπτική του να ανοίγεις ένα θέμα απλά καθισμένος ή περπατώντας στον δημόσιο χώρο. Οι περαστικοί θα ρίξουν μια ματιά για να δουν ποιο σλόγκαν ή λογότυπο είναι τυπωμένο στο μπροστινό μέρος ή ακόμα πιο εύκολα, στο πίσω μέρος ενός T-shirt, ελπίζοντας ασυνείδητα να μάθουν κάτι νέο ή να συλλέξουν πληροφορίες για το ποιόν ενός αγνώστου. Διαδικασία που μπορεί να καταλήξει από το να ανα-γνωρίσουν ένα πρόσωπο που του αρέσει το ίδιο brand ρούχων, οι έξυπνες ατάκες, συχνά πια σχετικές με την προστασία το περιβάλλοντος, τα πωλητήρια των μουσείων, τα νεο-τουριστικά T-shirts φερμένα από τα ελληνικά νησιά ή την...