24 Νοεμβρίου 2025 - 17:10 Της Κατερίνας Σχιζονίκα Ψάχνοντας το αύριο ξεχνάμε να ζήσουμε στο σήμερα. Ή μάλλον το προσπερνούμε κυνηγώντας μια χίμαιρα. Βαδίζουμε στο σκοτάδι. Αλλά έστω κι' έτσι υπάρχει κάποια επαφή με το περιβάλλον. Το μεγαλύτερο μαρτύριο είναι η μνήμη. Να μένεις μόνος, με τα λάθη που έκανες. Όλα τα δεδομένα κοινά και παλιά. Οι ματαιότητες πανηγυρίζουν την υποκρισία τους. Στης ψυχής τη σκοτεινή ατραπό, ακροβατούμε, το αύριο αποζητούμε. Τα μάτια, δυό τρύπες ξέχειλες αγωνία. Κλέβουμε ξένες φωνές να τραγουδάμε, με λόγια ακατανόητα να μιλάμε. Λόγια που δεν είναι δικά μας, μα ωστόσο χωρούν στη καρδιά μας, την παρασέρνουν σε λάθος μονοπάτι. Στο σκοτάδι μια σπίθα λάμπει για λίγο. Όποιος προλάβει ν' ανάψει, σώθηκε. Είν' η ομίχλη σύννεφο κι' ο πόθος καταστροφή. Μια χαρούμενη άνοιξη που πέρασε, χωρίς ν' αφήσει υπόσχεση καμία. Ήρθε σε ώρα ανώνυμη και χάθηκε τόσο απρόσμενα... Μια αγάπη ξεχασμένη κρέμεται στο ταβάνι. Στης θύμησης την...