Παρασκευή βραδάκι, λίγο πριν από τις 10, κάθομαι να δω τηλεόραση και το αίμα μου παγώνει. Σαν να βρίσκομαι ξαφνικά κάτω από το γνωστό εμβληματικό μπαλκόνι του παλάτσο Βενέτσια στην ομώνυμη πλατεία και να ακούω τον Ντούτσε, ώσπου με σκουντάει ελαφρά το στεφάνι μου και με ρωτάει: "Τι θα φας;" Ξυπνάω ιδρωμένος και καταλαβαίνω ότι αντί για την πιάτσα Βενέτσια έβλεπα το Στάδιο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" και αντί για τον Ντούτσε, έβλεπα τον Καρέτσα, τον Παυλίδη, τον Βαγιαννίδη και τ' άλλα παιδιά της Εθνικής μας, που ζωγράφιζαν πάνω στο γρασίδι. Και γύρω γύρω σημαίες, χιλιάδες σημαίες ελληνικές, χωρίς ούτε μία της... Παλαιστίνης! Και να έχει προηγηθεί ο εθνικός μας ύμνος, που τον έψαλαν οι διεθνείς μας μαζί με όλους τους φιλάθλους. Παιδιά, δεν είναι ωραία πράγματα αυτά. Αυτά είναι πισωγυρίσματα. Σκέφτεστε πώς θα αισθάνθηκαν εκείνη την ώρα όλοι της Γης οι κολασμένοι του Περισσού, της Κουμουνδούρου, της Πειραιώς και η... Ανδρούλλα η Βασιλείου; Τι...