Είναι 11.30 το βράδυ, λίγες ώρες πριν αρχίσει να ξημερώνει η 10η Ιουλίου 2025. Κάνω check-in στο μαιευτήριο επί της λεωφόρου Κηφισίας. Θα είναι το μοναδικό check-in για φέτος το καλοκαίρι. Έχει πανσέληνο και περπατώντας από το πάρκινγκ έως την είσοδο συνειδητοποιώ ότι, αν και τους τελευταίους εννέα μήνες επισκέπτομαι συχνά το συγκεκριμένο κτίριο, είναι η πρώτη φορά που είμαι εδώ βράδυ. Ο κόσμος είναι λιγότερος και οι ρυθμοί πεσμένοι. Μια μόνη κοπέλα στη ρεσεψιόν, ένας κύριος που κοιμάται καθιστός σε έναν καναπέ, μια νοσηλεύτρια που χασμουριέται πνιχτά, κρατώντας το στόμα της μισόκλειστο. Τα μόνα που στέκουν αμείλικτα στο πόστο τους μάλλον είναι τα λευκά χειρουργικά φώτα στο ταβάνι. Μέχρι τώρα, τα καλοκαίρια μου ξεκινούσαν κάπως διαφορετικά. Γύρω στις 16 Ιουλίου, στα γενέθλιά μου, το σβήσιμο της τούρτας ήταν το σύνθημα για να ξεχυθώ. Σκέφτομαι βουτιές από την προβλήτα του Αγίου Σώστη και το βράδυ χορούς στο Yacht Club στη Σέριφο...