Του Γιώργου Χατζηδημητρίου Φθινόπωρο του 1985, ό,τι είχα γυρίσει από σκληρή δουλειά στον τρύγο στην Κρήτη με γεμάτες τσέπες κι ήμουν αραχτός στο σπίτι που νοίκιαζα τότε στα Τουρκοβούνια. Τριάντα πέντε αδιάκοπες μέρες απ' το χάραμα ίσαμε που έπεφτε το φως, για ένα πεντοχίλιαρο μεροκάματο με φαί και ύπνο, σε μια σκληροτράχηλη οικογένεια Κρητικών στον Κρουσώνα Ηρακλείου, τα λεφτά λογάριαζα, αν θα με φτάνανε για το νοίκι έξι μηνών, μέχρι να βρω, παράλληλα με τη σχολή τι θα κάνω. "Θέρος, τρύγος, πόλεμος, Γιώργη!" με ενθάρρυνε κάθε πρωί η κυρά του αφεντικού, ενός λιγομίλητου θηρίου που τα ζύγιζε γρήγορα όλα με βλέμμα-φωτιά. Στις αποφάσεις του δεν υπήρχε οίκτος. Απ' όλο το συνεργείο, τους έδιωξε όλους την πρώτη μέρα και κράτησε μόνο εμένα. Τα χέρια μου κάηκαν από την "αλουσά" (ποτάσα διαλυμένη σε νερό), όπου βύθιζα τα τσιγκάκια με το σταφύλι για να τα απλώσω μετά στους οψιγιάδες (η λέξη είναι ομηρική και σημαίνει την όψη της γης!), να τα...