Υπάρχουν κάποιοι που θα σου πουν πως το σινεμά είναι ψυχαγωγία. Κάτι σαν μια βόλτα σε λούνα παρκ ή σε μια συναυλία. Και αναμφισβήτητα είναι ΚΑΙ αυτό. Ακόμα και όταν έχουμε να κάνουμε με βαριά και σκοτεινά είδη σινεμά όπως τα τρόμου ή τα θρίλερ. Υπάρχει όμως και το σινεμά που δεν είναι ακριβώς ψυχαγωγικό. Ή που τέλος πάντων αντιλαμβάνεται την έννοια της ψυχαγωγίας με όρους όχι ακριβώς κυρίαρχους. Είναι το σινεμά το ψυχολογικό, αυτό που σκάβει μέσα σου. Που σε ωθεί στην αντιφατική απόλαυση να... απολαμβάνεις κάτι που αντικειμενικά είναι κομματάκι δυσάρεστο. Μετρ αυτού του σινεμά είναι ο μεγάλος Μάρτιν Σκορτσέζε και μια τέτοια ταινία είναι το "Ακρωτήρι του Φόβου" που φέρει τη σκηνοθετική του υπογραφή από το μακρινό 1991, σε μια περίοδο που ο Ιταλοαμερικανός σκηνοθέτης βρίσκεται στις καλύτερες εποχές του (οκ, μετά τα 70s...) και χρησιμοποιεί σχεδόν εμμονικά τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο στις ταινίες του. Ένα φιλμ που αν και μεταμφιέζεται σε τυπικό...